Η είδηση ήρθε με email από τη Στέγη: «Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση υποχρεώθηκε να διακόψει την προβολή του έργου με τον τίτλο «Stills» του Kris Verdonck, στη συμβολή των οδών Παρνασσού και Παπαρρηγοπούλου (πλατεία Κλαυθμώνος), κατόπιν καταγγελιών επί του περιεχομένου αυτού, επειδή σέβεται και υπακούει τους νόμους».
Χτύπησε μέσα μου διπλό καμπανάκι: τι ενόχλησε, το γυμνό ή το γιγαντιαίο; Οσο κι αν το σκέφτομαι, δεν βγάζω άκρη. Χτυπά και τρίτο καμπανάκι: μήπως απλώς χαλάει την αισθητική των κτιρίων της περιοχής; Οχι, σκέφτομαι καθώς πλησιάζω στην εφημερίδα. Φταίει η ανακλαστική μας αντίδραση σε ό,τι φαίνεται –ή είναι– παράξενο στα συνηθισμένα στην ασχήμια μάτια μας. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης, όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει ο Νίκος Βατόπουλος σε σχετικό άρθρο του, έχουμε συνηθίσει – είμαστε πλέον… συνηθισμένοι. Βολεμένοι με ό,τι γνωρίζουμε, με ό,τι δικαιολογεί την καθημερινή μας γκρίνια για την ασχήμια αυτής της πόλης. Ισως, πάλι, να υπερβάλλω. Είναι όμως σχεδόν τρομακτικό που αντιδράμε σε οτιδήποτε δείχνει έναν άλλο (όχι απαραίτητα τον ενδεδειγμένο) τρόπο χρήσης της πόλης. Η Αθήνα, φοβάμαι, θα εκπέσει από πρωτεύουσα μιας χώρας σε επαρχία του κόσμου. Ενα βελάκι θα θυμίζει ότι εδώ, κάποτε, κάποιοι προσπάθησαν να ταρακουνήσουν την καθημερινότητα της πόλης και κάποιοι άλλοι αντέδρασαν.
Το email συνεχίζει: «Λυπόμαστε που, 12 χρόνια μετά το Outlook, συζητάμε ακόμη αν είναι προσβλητικό το γυμνό σε ένα σύγχρονο έργο τέχνης. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι είναι χυδαίο». Ισως η Στέγη έπρεπε να επιμείνει περισσότερο. Η ένταξη του διαφορετικού στην πόλη χρειάζεται επιμονή και όχι υποχώρηση. Ισως αυτή η πόλη χρειάζεται περισσότερη υπομονή και ανεκτικότητα στο «άλλο» απ’ όλους μας. Η Αθήνα χρειάζεται την υπομονή μας· και την επιμονή μας, ώστε –κάποτε– να είμαστε κάπως ευτυχείς που ζήσαμε εδώ. Ισως.
